پیدایش کاراته به قرنها پیش بازمیگردد و ریشههای آن به طور عمده در جزیره اوکیناوا (بخشی از کشور ژاپن امروزی) قرار دارد، اما تحت تأثیر هنرهای رزمی چینی نیز بوده است. در ادامه روند شکلگیری کاراته را به صورت خلاصه توضیح میدهم:
در قرون گذشته، در دوران سلطنت پادشاهی ریوکیو در اوکیناوا، سپس در دورهای که این جزیره تحت کنترل ژاپن درآمد، حمل سلاح برای مردم عادی ممنوع شد.
مردم برای دفاع از خود، به توسعه هنرهای رزمی بدون سلاح پرداختند.
بازرگانان و اساتید رزمی از چین به اوکیناوا رفتوآمد داشتند.
هنر رزمی بومی اوکیناوا به نام "توو دی" (Tōde یا "دست چینی") تحت تأثیر هنرهای چینی قرار گرفت، مخصوصاً هنرهای شائولین.
سه مکتب اصلی کاراته در سه منطقه مختلف اوکیناوا شکل گرفت:
شوریته (Shuri-te) – تأکید بر سرعت و قدرت مستقیم
ناهاته (Naha-te) – حرکات کندتر، کنترل نفس و درونیتر
توماریته (Tomari-te) – ترکیبی از دو سبک بالا
این سه سبک، پایههای سبکهای مدرن کاراته شدند.
در اوایل قرن ۲۰، استادان کاراته مانند گیچین فوناکوشی، این هنر را به سرزمین اصلی ژاپن آوردند.
واژه "کاراته" ابتدا به معنای "دست چینی" بود، اما بعدها به "دست خالی" تغییر یافت (空手 – Kara-te).
در ژاپن، کاراته با نظام آموزشی هماهنگ شد و فرمهای رسمیتر به خود گرفت.
پس از جنگ جهانی دوم، کاراته به کشورهای مختلف گسترش یافت؛ ابتدا به آمریکا توسط نظامیان، و سپس به اروپا و سراسر دنیا.
شوتوکان (Shotokan) – توسط گیچین فوناکوشی
گوجوریو (Goju-Ryu) – ترکیب حرکات نرم و سخت
شیتوریو (Shito-Ryu) – سبک ترکیبی با فرمهای زیاد
وادوریو (Wado-Ryu) – ترکیب با جوجیتسو ژاپنی